Άνοιξα όλα τα βιβλία της ιστορίας στο ράφι
Έστρεψα το βλέμμα κατά κει που πετούν τα πουλιά
Χάθηκα στο βούρκο της λίμνης των δακρύων της ανάμνησης
Πόσες λέξεις ομοϊδεάτη μου
Πόσες νύχτες μετρήσαμε τα αστέρια
Τι γίνανε τα όνειρα
Ο καιρός φταίει, μου έλεγες
Γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή
Οι χούφτες μας δεν βάφτηκαν παρά με τα χρώματα της αγάπης
Και φοβόμουν τις νύχτες χωρίς φεγγάρι
Γιατί πάντα ήθελα ένα φως να μου φέγγει
Έστω αδύναμο
Αβέβαιο
Χλωμό
Τώρα που οι νύχτες είναι σκοτεινές
Πρέπει πάλι να αναμετρηθώ με τους φόβους μου
Να τους νικήσω
Σαν τον τυφλό της γειτονιάς που χαϊδεύει τα κλειδιά του μπρος στην κλειδωνιά
Θα ψηλαφίσω την πυξίδα
Να καταλάβω που είναι ο βορράς
Αφού φάρος δε φέγγει
Δε μπορεί
Μόνη θα ανακαλύψω πάλι την πορεία μου
Κι εκεί στο πνιγερό μαύρο του ερέβους
Το χέρι σου θα βρω πάλι
Να το κρατώ
Καθώς προσεκτικά
Θα βαδίζουμε
Να βγούμε απ την άβυσσο
hana