Καταρρίπτοντας τα ατομικά όρια...

Τη μνήμη σου επιστράτευσες
κι απ' τη βαθιά ρωγμή
τα κρυστάλλινα νερά
δρόσισαν κάθε ιδέα.
Κι ας ήταν ακόμη χειμώνας
κι ο δρόμος μακρινός...
Συνοδοιπόροι
στο παγωμένο δάσος!
Φωτεινές στήλες
φαναράκια
δίπλα στα νερά του καταρράκτη
κι ένα όνειρο που σ έφερε
στην αιωρούμενη γέφυρα.
Να περάσεις, ή όχι...
Ο ίλιγγος κι ο ιδρώτας της απόφασης
τρεμόπαιζαν στο βήμα το πρώτο.
Μετά ακολούθησαν κι άλλοι.
Έτσι κάπως καταρρίπτονται τα ατομικά σου όρια
Έτσι κάπως προσπερνάς τις υφέρπουσες αμφιβολίες.
Κοιτώντας απέναντι.
Ποτέ κάτω...
hana