Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

παράξενο μπλε...

Ακριβώς πάνω από τον ουρανό που φοβήθηκες
την ώρα που τα υπεραστικά λεωφορεία
διαγράφουν πορεία ανεπίσημη ανάμεσα στη νύχτα και τη μέρα
κρύβεται το ακριβό σου χρώμα.
Μα εσύ τρομάζεις περισσότερο με τα όνειρα
που έμειναν στο μαξιλάρι σου ανονείρευτα
μ ένα πούπουλο να αιωρείται σαν υπόθεση ευτυχίας.
Ένα μπλε είχες πάντα στο νου
και πίστευες στον πρίγκηπα που βασίλευε στα ξωτικά της νύχτας
Τέτοιο μπλε σαν το φως του εσπερινού
χειμωνιάτικο και βαθύ
που διαλύει όσο φως χρειάζεσαι για να λούσεις με σιγουριά
κάθε ανέντιμη πρόθεση,
κάθε ήττα υπερβατικής σου συγκατάθεσης...
Παράξενο και βαθύ σαν τα λάθη που υπέγραψες
πλάι σε κάθε ατροφική σου ανασφάλεια...
Κοιμήσου γλυκά
όταν το μπλε διαχέεται στα μαλλιά σου
μόνο ένα σου μένει!
Να διακτινιστείς μαζί μου στο στερέωμα...
hana

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Μίλα όσο θες...

Νύχτα ξεπήδησε η μεγάλη ιδέα
μα τίποτα δεν μπορεί να φέρει την έκπληξη
όταν τα λόγια φεύγουν κι επιστρέφουν
με χαλασμένα φρένα και παραφωνία.
Μπορεί να ακούγεται σαν ήχος αδιάφορος
από ένα μουσικό κουτί που το θρέφει μόνο η σκουριά.
Μίλα όσο θες!
Ένα νεφελώδες κύμα από λέξεις που σταματούν
ακριβώς στην είσοδο της φαντασίας μου...
Όταν παύει να υπάρχει το κρυφό συστατικό
κι όλα είναι προβλέψιμα
είναι καλύτερα να στρέψεις το βλέμμα 
στην άγνωστη γυάλινη σφαίρα σου...
Μη κάνεις το λάθος και ιδιοποιείσαι το μέλλον μου.
Είναι μια εθελούσια κάθοδος στον άλλο μου εαυτό
που εσύ λες Άδη.
Όταν και η τελευταία σου λέξη στάξει την τελευταία της σταγόνα
το δηλητήριο αν και το έχεις καλά μετατρέψει σε γλυκό του κουταλιού
να ξέρεις πως θα ξεχαστείς και θα το δοκιμάσεις πρώτος.
Μοίρα να το πεις, πεπρωμένο,
εγώ το διάβασα στην απόγνωση των βλεμμάτων...
Μίλα όσο θες.
Τα βέλη που εκτοξεύουν τα λόγια σου
πάνω στην ασπίδα μου
θα λοξοδρομήσουν 
κατευθείαν πάνω σου...
hana



Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ουρανία, το φως! (ευθυμόπικρο χρονογράφημα)



18, Φεβρουαρίου 2013, από το προσωπικό μου ημερολόγιο...
Με περίμενε στη είσοδο της πολυκατοικίας. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου μόλις μπήκα αν και ήταν κι άλλοι εκεί. Με κοίταξε με ένα βλέμμα σα να μου έλεγε… τι να κάνω; Δε γινόταν να μην έρθω…
 -Σε περίμενα, του είπα και κάλεσα το ασανσέρ. Μόνο που αν ήξερα πως θα έρθεις σήμερα, μπορεί και να αργούσα λίγο ακόμη να επιστρέψω. Το ξέρω πως δε φταις εσύ, αλλά ΕΣΥ ΘΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ.
Με κοιτούσε αμίλητος. Μάλλον δε θα περίμενε τέτοια υποδοχή. Κι άλλες φορές είχε έρθει. Δεν ήταν η πρώτη μας συνάντηση, αλλά σήμερα, ήθελα να ξεσπάσω πάνω του. Μπήκαμε στο διαμέρισμα.
- Να μείνεις εδώ, στο χωλ. Έχω να τακτοποιήσω τα πράγματα που πήρα από το σούπερ μάρκετ. Ακούς, από το σούπερ μάρκετ. Ξέρεις ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ έχω να πάω στο σούπερ μάρκετ; Αν ανοίξω το ψυγείο θα καταλάβεις.
 Άνοιξα το ψυγείο και θριαμβολογώντας σχεδόν περιέγραψα: Τυρί, Becel τρομάρα μου μην ανεβάσω χοληστερήνη και τα τινάξω πριν την ώρα μου, γάλα που λήγει χθές (αλλά το έχω τσεκαρισμένο δεν πεθαίνεις την επόμενη… γι αυτό θέλαν να μας τα σερβίρουν με νόμο) Λίγα μανταρίνια που τα αγόρασε η μάνα μου που ακόμη με φροντίζει 200 Νοεμβρίων γαϊδούρα και τα γλυκά του κουταλιού… μήπως θέλεις να σου βάλω ένα; Κακό χρόνο να έχεις;
-Μα, γιατί μου μιλάς έτσι; Ψέλλισε…
-Και πως θέλεις να σου μιλάω; Ξέρεις γιατί πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ; Γιατί πρέπει να ετοιμάσω δέμα για το παιδί. Αλλιώς, σιγά και μην πατούσα… και ξέρεις τι αγόρασα; Καρφούρ. Γάλα καρφούρ. Ποια; εγώ. Που φώναζα για τις πολυεθνικές και να στηρίζουμε τα ντόπια. Τι να κάνω; Λιγότερο από ένα Εβραίο κάνει το γάλα.
-Τι λες μωρέ Εβραίο;
-Εβραίο λέω το Ευρώ σου. (φτου, φτου) Θεέ μου σχώρα με. Δε θέλω να την ξαναπώ αυτή τη λέξη.
-Πας καλά; Τι έπαθες; Τι τα βάζεις μαζί μου;
-Με ποιον να τα βάλω; Βλέπεις κανέναν άλλο εδώ; Μήπως τολμάει άλλος δικός σου να μου χτυπήσει την πόρτα; Εσένα στέλνουν να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Περίμενε να ανεβάσω τα στόρια. Σε λίγο θα νυχτώσει και θα έρθει το πνεύμα του Παπαγιαννόπουλου.
-Είσαι τρελή; Ποιο πνεύμα;
-Του Παπαγιαννόπουλου του Διονύση. Το κάλεσα να μου κάνει παρέα. Επειδή όταν νυχτώνει και πηγαίνω από το ένα δωμάτιο στο άλλο και ξεχνάω το φως ανοιχτό, τον παρακάλεσα να μου φωνάζει να το κλείνω.
 -Και σου φωνάζει;
-Αμέ! Λέει, ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟ ΦΩΣ!
-Μα, δε σε λένε Ουρανία.
-Αυτό μόνο μπορεί να πει το πνεύμα και δε με χαλάει καθόλου. Μια χαρά τον καταλαβαίνω…

 Μπήκα βγήκα, πέρασα από μπροστά του κάμποσες φορές. Τον κοίταξα, άγρια, περιφρονητικά, στο τέλος το πήρα απόφαση. Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, ψιθύρισα. Και άνοιξα το φάκελο με το λογαριασμό της ΔΕΗ.

hana 

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Έρωτας στα χρόνια της χολέρας...

Ποτέ δε φαντάστηκα
εκείνο το βράδυ με τη θύελλα
πως ο χρόνος
θα είναι σύμμαχος της αγάπης μας.
Νόμιζα πως οι ξέμπαρκοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν
πέρα από κάποιες φευγαλέες νυχτερινές αισθήσεις.
Κι όπως πλημμύριζε η θάλασσα την ακτή
ήρθε και κυρίευσε κάθε μικρή κουκκίδα της καρδιάς μου
μαζί με όστρακα
και φύκια μπλεγμένα στην κρυμμένη ημισέληνο.
Δεν ήξερα αγάπη μου
πως οι μέρες οι καλύτερες
θα ήταν μέσα στον κυκλώνα.
Την ώρα που ο κόσμος αναζητά
μια πυξίδα.
Κι αυτό το ταξίδι πλάι σου
πότε με καιρό
πότε με γαλήνη
είναι το καλύτερο δώρο
που δε σκέφτηκες να μου κάνεις.
Γιατί τα αληθινά δώρα είναι
οι στιγμές, οι ώρες, τα χρόνια
πλάι σου...
ακόμη και αν είναι στον καιρό της χολέρας...
hana

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Καταρρίπτοντας τα ατομικά όρια...

Τη μνήμη σου επιστράτευσες
κι απ' τη βαθιά ρωγμή
τα κρυστάλλινα νερά
δρόσισαν κάθε ιδέα.
Κι ας ήταν ακόμη χειμώνας
κι ο δρόμος μακρινός...
Συνοδοιπόροι
στο παγωμένο δάσος!
Φωτεινές στήλες
φαναράκια
δίπλα στα νερά του καταρράκτη
κι ένα όνειρο που σ έφερε
στην αιωρούμενη γέφυρα.
Να περάσεις, ή όχι...
Ο ίλιγγος κι ο ιδρώτας της απόφασης
τρεμόπαιζαν στο βήμα το πρώτο.
Μετά ακολούθησαν κι άλλοι.
Έτσι κάπως καταρρίπτονται τα ατομικά σου όρια
Έτσι κάπως προσπερνάς τις υφέρπουσες αμφιβολίες.
Κοιτώντας απέναντι.
Ποτέ κάτω...
hana

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

η πιο μεγάλη γιορτή!

Δεν είναι η απορία αναπόσπαστη απ' ό,τι ζητώ
τα απογεύματα πίνοντας μαζί σου ζεστή σοκολάτα
Ξέρω πλέον  να ξεδιαλύνω τα σχήματα του καφέ στην κούπα σου
Κι ο καπνός του τσιγάρου σου
όπως σχηματίζει μικρές οπτασίες
για να σβήνει τις ενοχές
αυτής της αδυναμίας
δεν μ ενοχλεί πια.
Είναι σαν μια μεγάλη γιορτή που σ έχω
με λούνα παρκ κι όλα τα παιχνίδια του
τα εδάφια και τα εναέρια...
Πρώτα απ' όλα η σκοποβολή
με μικρά αόρατα βέλη στην καρδιά σου...

Μα, όχι, όχι! Δε σε θέλω λαβωμένο!
Δεν πετώ βέλη πια.
Μόνο στέλνω μηνύματα με βλέμματα
κάθε που αιωρούμαι
πάνω από την ανέγγιχτη ομορφιά των γήινων σωμάτων
και τόσο απορεί ο κόσμος
που αρκεί, νομίζω για να είναι αυτή η γιορτή μας η πιο μεγάλη...
hana