Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο χρόνος για μας αλλάζει μόνο αριθμό!


Σιγά σιγά τα βήματα
αφού τα χρόνια διστάζουν να μας αγγίξουν
Φεύγουν ανεπαίσθητα
Δεν σε ακουμπούν
Δεν με θέλουν
γιατί τον καθρέφτη μας τον κρέμασα στα νεφελώματα
Έτσι τα μάτια σου λάμπουν ακόμη
την ώρα που εκείνη η αγκαλιά σου υπονοεί
κι άλλα...
Έτσι κάθε γέλιο μου
γίνεται πηγή για το δικό σου ποτάμι
Και δε στερεύει η χαρά
τα απογεύματα της απουσίας
Μικρές οι στιγμές
κι ο χρόνος δειλιάζει
να τρέξει για μας
Μόνο αλλάζει αριθμό
αλλάζει μυρωδιά
αλλάζει τρένο...
Σταμάτησα να τον κυνηγώ
Μόνο τον κερνάω ό,τι του αρέσει:
τα μυστικά μας
λίγα όνειρα
μια δόση φαντασίας
τα τραγούδια μας
τα δικά σου ποιήματα
κι έπειτα τον διώχνω...
Θα έρθω πάλι του χρόνου, λέει
μα σου υπόσχομαι
πως πάλι θα τον ξεγελάσω!
hana


Καλοί μου φίλοι, ο Χρόνος θα έρθει και θα φύγει πάλι, όπως γίνεται πάντα. 
Η αλλαγή του χρόνου είναι μια ψευδαίσθηση. Η δική μας αλλαγή ας κάνει Αίσθηση... 
Σας εύχομαι μια Καλύτερη Χρονιά από όσο προδιαγράφεται, με ευχάριστες εκπλήξεις...

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Ένας άλλος Χριστός...


Η Μπλέσι έχει μεγάλα μάτια
σε κοιτά και διαβάζεις μέσα τους
Οι ροζ παλάμες της φεγγοβολούν
ανάμεσα στα άλλα παιδικά χέρια
Κόβουν και κολλούν αστέρια
μοιράζουν χρυσόσκονη
ζυμώνουν κουλουράκια
Η Μπλέσι μοσχοβολά σαπούνι
κι όταν μιλά αστράφτει ο κόσμος μαργαριτάρια
Ο Γιάννης είναι φίλος της
Η Αλεξάνδρα φίλη της
Η Μπλέσι ξέρει την κοκκινοσκουφίτσα
μετρά μέχρι το εκατό
παίζει ταμπουρίνο
τα παιδιά χειροκροτούν
Η Μπλέσι τραγουδά τα κάλαντα
κι έπειτα ζωγραφίζει
τη δική της κάρτα
κι έναν άλλο Χριστό
Τι κι αν είναι μαύρος;
Είναι δικός της...
hana

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Έρχονται Χριστούγεννα...


Τα ίδια μάτια ήταν αυτά που με κοίταξαν
μέσα από ένα αγνώριστο πρόσωπο
κι οι ταξιδιώτες δεν αντιλήφθηκαν τίποτα.
- Εσύ είσαι;
- Όχι. Και γύρισε αλλού τη ματιά
να μην κάνω αντιστοίχηση στα χρόνια
στο βλέμμα
στις ρυτίδες.
Απορία
έκπληξη
κι έπειτα ο πόνος έγινε κουρσάρος.
Τι να αναγνωρίσω από εκείνον που γνώριζα;
Πού πηγαίνει η δύναμη του ανθρώπου
όταν τον αρπάζει το ποτάμι της ανέχειας;
Πού πηγαίνει η μιλιά του;
Πού η χαρά του;
Πού όταν γίνεται σκιά;
Ίσως έφταιγε ο χαμηλός φωτισμός του λεωφορείου,
ίσως τα θολά όνειρα που θυμήθηκα
μα εκείνος δεν ήταν
που κάποτε ήταν...
Κι έστρεψα το κεφάλι.
Σαν από άλλα χρόνια
κι όμως η ίδια η πόλη μου στην ομίχλη
με τα φώτα των καταστημάτων να λιγοστεύουν
με τα χαμόγελα των περαστικών κρυμμένα στις παλιές φωτογραφίες
κι ένα δυνατό πόνο νοσταλγίας να σφυρίζει γύρω μου...
Δεν είναι το ρετρό που με γοητεύει,
είναι αυτή η αλήθεια που με τρομάζει...
Έρχονται Χριστούγεννα κι εγώ κοίτα τι τραγουδάω...
hana

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

είμαι εδώ...


Χίλιες φορές
το τραγούδησα στη νύχτα
κι ας έχανα το μέτρημα...
Τι σημασία έχουν οι αριθμοί
όταν τρελαίνονται οι νότες;
Είμαι εδώ.
Και πίσω και μπροστά από τη σκηνή
Καθε λεπτό ξέρει πόσο σ αγαπάω
κάθε βήμα μου ξέρει που θα σε βρει
Ξυπνάς ή κοιμάσαι
με όνειρα ή χωρίς
κι αν από μακριά ο φάρος αχνοφέγγει
για να αποφύγουμε τη σύγκρουση στα βράχια
έχουμε ασκήσει την όρασή μας
να βλέπουμε στα σκοτεινά.
Πίσω ή μπροστά από τον καιρό
μα πάντα πλάι σου
στη δυνατή σκιά σου ή από την άλλη μεριά τη φωτεινή
όταν άλλαζε θέση ο ήλιος
τέτοια ταξίδια με πήγες που οι πυξίδες τρελάθηκαν.
Τέτοια παραμύθια είπαμε που τα ξωτικά χόρεψαν για μας!
...και τώρα τι άλλο;
...τι άλλο;
Μουσική!
Μόνο μουσική!
Όχι άλλες λέξεις...
hana

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Κάτι θα έμεινε ακόμη...


Κάτι θα έμεινε ακόμη,
δε μπορεί...
Άνοιξα το κλειδωμένο σπίτι μετά από χρόνια.
Η σκάλα στριφογυριστή.
Το μεγαλείο που πέρασε την άφηνε αδιάφορη στους τριγμούς των βημάτων.
Ο παλιός πολυέλαιος στη μέση της μεγάλης σάλας
χωρίς τη μουσική των εσπερίδων.
Ένας μικρός γύψινος έρωτας στο ταβάνι των αστέρων
τείνοντας τα βέλη του αόριστα
στου κενού την ειρωνεία.
Η κουρελιασμένη κουρτίνα δεν είχε τίποτα να κρύψει από κανένα βλέμμα πια.
Αναποδογυρισμένη ζωή,
στη ροή ενός χρόνου που δε λυπάται τη χαμένη ευκαιρία καμιάς νιότης
ούτε συγχωρεί τα αβέβαια προσπεράσματα που λοξοδρομούν τα όνειρα.
Ακυρωμένη ζωή,
σαν επιταγή που μέχρι να εξαργυρωθεί
το λάδι της ξοδεύτηκε.
Τι γίνεται η πνοή όταν τελειώσει το φως;
Επιστρέφει στους ουρανούς,
στο σύμπαν των ασωμάτων,
ή διαχέεται σε διαστάσεις ασύλληπτου νου;
Κι όλες οι στιγμές που δε φυλάκισε κανένα βλέμμα,
καμιά λάμψη φακού,
που μπορεί να τις ξανασυναντήσει η ματαιοδοξία της ελπίδας;
Ο μικρός φεγγίτης πάνω στη σοφίτα με τους θησαυρούς
φώτισε τα κειμήλια που φοβήθηκα να αγγίξω.
Ήταν η σκόνη άραγε, ή ιστορία που μου έκοψε τη μιλιά;
hana