επετειακό...

Ήρθε πάλι η γιορτή!

Που να βρω τα καλά μου;

Πως να στολίσω το σπίτι;

Λίγο νερό στη βουκαμβίλια που στέκει αγέρωχη στο μπαλκόνι

και λίγα ψίχουλα για τα περιστέρια στην πίσω αυλή,

μα καλά ρούχα δε βρίσκω να γιορτάσω.

Τα 'μαθες τα νέα;

Δεν έχω τίποτα πια.

Μόνο εκείνο το μαντολίνο κειμήλιο από τα χρόνια

που η γιορτή είχε νόημα.

Κάτι φωτογραφίες κοιτώ για να μείνω άνθρωπος.

Για να μην ξεχάσω από που έρχομαι.

-Και τώρα που πας;

-Πάντα προς το φως!

-Που είναι το φως;

-Πίσω από τα δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων,

δίπλα στα απελπισμένα βλέμματα.

Συμπάθα με μα φέτος δε γιορτάζω.

Είναι βαρύ το γκρίζο σύννεφο.

Το καλοκαίρι μακριά...

-Μακριά δεν υπάρχει.

Το μακριά το φτιάχνουμε μόνοι μας.

Απλώνοντας το χέρι να πιάσουμε το άλλο χέρι

όλα γίνονται κοντά.

Οι αποστάσεις, ο χρόνος... Όλα σιμώνουν.

hana

Photographer: Voula Papaioannou