Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

δε χρειάζομαι τίποτα άλλο...


Στο βαθύ μωβ του δειλινού,
λίγο πριν να ανάψουν τα φαναράκια,
το κατάλαβα
πως δεν υπήρχε πλέον κανένα δίλημμα!
Άφησα όλο το βάρος που έστεκε στους ώμους μου
κι ανάλαφρη σ ακολούθησα.
Σε σκοτεινές πλατείες,
σε παγωμένες λίμνες,
σε καυτά μεσημέρια,
με λίγα και με πολλά λόγια,
που ανέβαιναν ψηλά σαν αερόστατα
κάθε φορά που αντάμωνα το βλέμμα σου.
Κι όπως βυθιζόμαστε στα χρόνια
δε χρειάζομαι τίποτα άλλο από τον ώμο σου
να ακουμπώ απαλά,
να ισορροπώ,
να σου ψιθυρίζω τα δικά μας.
Κι αν πεθάνω στην αγκαλιά σου
θα έχω νικήσει και τον τελευταίο μου φόβο ...
hana

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

επετειακό...


Ήρθε πάλι η γιορτή!
Που να βρω τα καλά μου;
Πως να στολίσω το σπίτι;
Λίγο νερό στη βουκαμβίλια που στέκει αγέρωχη στο μπαλκόνι
και λίγα ψίχουλα για τα περιστέρια στην πίσω αυλή,
μα καλά ρούχα δε βρίσκω να γιορτάσω.
Τα 'μαθες τα νέα;
Δεν έχω τίποτα πια.
Μόνο εκείνο το μαντολίνο κειμήλιο από τα χρόνια
που η γιορτή είχε νόημα.
Κάτι φωτογραφίες κοιτώ για να μείνω άνθρωπος.
Για να μην ξεχάσω από που έρχομαι.
-Και τώρα που πας;
-Πάντα προς το φως!
-Που είναι το φως;
-Πίσω από τα δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων,
δίπλα στα απελπισμένα βλέμματα.
Συμπάθα με μα φέτος δε γιορτάζω.
Είναι βαρύ το γκρίζο σύννεφο.
Το καλοκαίρι μακριά...
-Μακριά δεν υπάρχει.
Το μακριά το φτιάχνουμε μόνοι μας.
Απλώνοντας το χέρι να πιάσουμε το άλλο χέρι
όλα γίνονται κοντά.
Οι αποστάσεις, ο χρόνος... Όλα σιμώνουν.
hana
Photographer: Voula Papaioannou

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

η ύπαρξή μου αιωρείται...


ήταν εκείνη η στιγμή
που το βλέμμα σου στάθηκε στο αδιόρατο διάστημα
ανάμεσα στο σώμα μου και το σύμπαν...
δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη...
ξέρω μόνο πως από τότε η ύπαρξή μου αιωρείται...
τόσο ανάλαφρο σε μεταμορφώνει ο έρωτας;
hana

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Θα σε αγαπήσω λοιπόν!


Βιάστηκες!
Η λάμψη που ακολούθησες ήταν μικρής διάρκειας.
Έσβησε μαζί με το τέλος της βαθιάς αναπνοής της έκπληξής σου
μπροστά στην εφήμερη ευδαιμονία της υλικής υπόστασης του πόθου σου.
Γελάστηκες!
Το έμαθες με τρόπο που τώρα δε σου αφήνει περιθώρια επιστροφής.
Ό,τι έγινε, μένει σημάδι
και ματώνει κάθε λίγο τα χείλη
που δαγκώνει η μετάνοια.
Απλώνεις χέρια ικεσίας
μα ποιος να ακούσει τώρα πια;
Έστειλες τους Αγγέλους σου στην κόλαση
και το νερό που σε ξεδιψά δηλητήριο.
Να σε μαλώσω;
Δε θα αλλάξεις θέση.
Να σε σπρώξω;
Έγινες υδρόγειος σφαίρα και θα ταξιδεύεις αέναα στο σύμπαν.
Θα σε αγαπήσω λοιπόν!
Με κείνο τον τρόπο το δυνατό
που μπορεί να αλλάξει την τροχιά σου
και πού ξέρεις μπορεί να αλλάξουμε μαζί και της γης την τροχιά...
hana

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

impossible love


Έπαψα να αναρωτιέμαι αν είσαι υπαρκτός
επειδή έρχεσαι πάντα
κάθε στιγμή καμωμένη από όνειρα μακρινά
που εσύ τα κάνεις αλήθειες.
Πάει καιρός που δε μετρώ πια χτύπους ρολογιών
Οι λεπτοδείχτες έχασαν τον προορισμό τους
γιατί έρχεσαι πάντα.
Είσαι πίσω από σκέψεις
πίσω από λόγια
πίσω από έννοιες
πίσω από αγγίγματα.
Έχεις το όνομα και το φως του Αγγέλου
που στάλθηκε για μένα.
Ευτυχώς σε αναγνώρισα
γιατί οι δρόμοι μου ήταν σκοτεινοί
και οι στροφές απότομες.
Μου λες, αυτό το "μαζί" είναι πλέον ορισμός!
Κι εγώ το έχω πιστέψει...
hana

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Δυνάμωσις


Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Σερενάτα αποχωρισμών


Κάτι μικρές συνήθειες ήταν που πρέπει να αποχωριστείς
απότομα
βίαια
απροειδοποίητα
αδιαμαρτύρητα.
Kάποιος τις όρισε πολυτέλειες
Μελαγχολείς;
Ζητάς υποκατάστατα;
Απορείς;
Απαγορεύεται!
Μπορείς να κοιτάζεις
αλλά δεν αγοράζεις πλέον
βιβλία
μουσική
αντικείμενα...
Ένα χέρι αρπάζει την πρόθεσή σου
Μια ύαινα καιροφυλακτεί να σε τραυματίσει θανάσιμα
Πως έγινες λαθρεπιβάτης της ζωής σου;
hana

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

κι άλλο!!!


Eν αναμονή
της αφορμής
και πίσω από το φόβο
όλα ξεκινούν κάποτε!
Μια μικρή πυγολαμπίδα στο σκοτάδι
φωτίζει και πολλαπλασιάζεται
όπως πολλαπλασιάζονται οι χτύποι της καρδιάς
οι δικοί μου
οι δικοί σου
οι δικοί του
οι δικοί μας χτύποι!
Εδώ σταματώ γιατί αυτό το "μας" μου αρέσει.
Αυτό περιμένω
όχι το διπλό, μην μπερδεύεσαι!
Να έχει πολλά μέσα του
τον κόσμο όλο...
κι άλλο!
κι άλλο!
hana