Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

παρέα με το φεγγάρι...


Μια ολόκληρη διαδρομή το φεγγάρι με κοιτούσε και μου έλεγε...
Μη φοβάσαι όσο υπάρχω!
Tην ώρα που τα ασημένια χωράφια με κοιτούσαν μελαγχολικά
και το ραδιόφωνο ανακοίνωνε τα φριχτά νέα
το φεγγάρι μου χαμογελούσε.
Μια τεράστια ηρεμία
έκλεισε το ραδιόφωνο
κάθισε στα μαλλιά μου
μου κρατούσε το χέρι στο τιμόνι,
άλλαζε γλυκά τις ταχύτητες
και μου έκανε παρέα
καθώς τα άλλα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν αστραπιαία...
Γιατί να βιαστώ;
αφού είχα συντροφιά...
Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, μου ψιθύρισε
κι αναρωτήθηκα αν ήμουν μόνο εγώ που το αφουγκράστηκα...
Τρελή είμαι;
Να παίρνω δύναμη από το φεγγάρι;
hana

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι...


Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τέλμα, μεγαλύτερη παγίδευση στην αδράνεια από τη φράση "όλοι είναι ίδιοι".
Υποκλίνομαι στην διαφορετικότητα, υποκλίνομαι στην εκ γενετής αλλά και περιβαλλοντική διαφορά μας.
Αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία και όραμα.
Σκεφθείτε πόσο μας θέλουν δίχως όραμα. Άβουλα όντα, ισοπεδωμένους από σοφίσματα αυτού του τύπου.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και εκεί κρύβεται το νόημα κάθε αγώνα για βελτίωση του εαυτού μας αλλά και της κοινωνίας που ζούμε γενικότερα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ κι ευτυχώς γιαυτό. Διότι έτσι δεν δίνουμε συγχωροχάρτι στο ανήθικο και στο ποταπό.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και γιαυτό μπορούμε να αναζητήσουμε το καλύτερο.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και έτσι δίνουμε ευκαιρία στο καλό να αναδειχθεί.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ διότι αυτό συμφέρει μόνο εκείνους που θέλουν τη δική μας ανοχή ες αεί στη δική τους ανηθικότητα.
Ας το φωνάξουμε λοιπόν με όλη τη δύναμή μας: ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ...
hana

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δρόμος τραγουδά! (La Maree Haute)


Ο δρόμος τις γνωρίζει...
Σιωπηλές σκιές στην άκρη του
χωρίς να υποψιάζεσαι τις κρυψώνες τους.
Θυμούνται αμυδρά την αφετηρία της ζωής τους
και κάποτε κάποτε ζωγραφίζουν της νύχτας τα μάγια.
Ο δρόμος τραγουδά για κείνες
και λίγο πριν φανεί το πρώτο φως
κρύβονται στις δικές τους φωτογραφίες.
Δεν αντέχουν τα μάτια σου
δεν αντέχει η καρδιά σου την αλήθεια τους.
Τη γεωγραφία που δε γνώρισες ποτέ σου
μπορούν να σου τη μάθουν με ένα αλκοολούχο ποτήρι.
Κι ώσπου το δάκρυ σου φθάσει στη ρωγμή των χειλιών
μπορεί και να ξεψυχήσουν...
Το όνομά τους ίσως να το ξεχάσεις.
Μα τι σημασία έχουν τα ονόματα;
Το σημάδι της ύπαρξής τους όμως θα το ΄χεις πάντα στο νου!
Ακόμη κι όταν νομίζεις πως τις λησμόνησες!
hana

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Κράτα φλεγόμενη τη δίψα! (Flaming Thirst)


Τι να την κάνω αυτή την δίψα που μου καίει τα σωθικά;
Πως να ξεδιψάσω τις μέρες που ο ήλιος επιμένει να ζεσταίνει υπέρ του δέοντος;
Μήπως να ψιθυρίζω κι εγώ μυστικά μην μας ακούσουν;
Αφού η ψυχή μου πήρε φωτιά, πώς να τη σβήσω;
Χρειάζομαι τη δροσιά από εκείνο το εφηβικό μας όνειρο!
Πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος
λιγότερο άδικος
πως θα είμαστε σπλαχνικοί με τους άτυχους
πως θα απλώνουμε το χέρι, γέφυρα να πατήσουν οι αδύναμοι...
Σε παρακαλώ, φέρε μου στη χούφτα σου λίγες υποσχέσεις ότι θα θωρακίσουμε το αύριο! Διψάω...φλέγεται η μνήμη
και δεν ξεχνώ αυτά που μου χάιδεψαν την ψυχή!
Μια μεγάλη κορδέλα δώρου στην υδρόγειο σφαίρα στην έδρα της τάξης...θυμάσαι;
Μην ξεχνάς κι εσύ!
Μην ξεχνάς αυτά που ζωγραφίζαμε στα περιθώρια των βιβλίων ,
τότε που φτιάχναμε μόνοι μας σταυρόλεξα για να περάσει εύκολα η ώρα...
Διψούσες τότε κι εσύ, θυμάσαι;
Κράτα τη μνήμη σου...
Κράτα φλεγόμενη τη δίψα
για να αναζητάς πάντα δροσιά στο όνειρό σου...
hana

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

καθώς τελειώνει το καλοκαίρι...


Έτσι όπως κλείνει κι αυτός ο καλοκαιρινός κύκλος
στροβιλίζομαι στις μνήμες
σαν την χρωματιστή κορδέλα που ανεμίζει στο μπαλκόνι
για να δείχνει από που έρχεται ο άνεμος...
Δεν μου αρέσουν οι φυλακές
ακόμη κι αν πρόκειται για αναμνήσεις...
Γυρνούν κι αυτές στις φτερωτές των ανεμόμυλων της μνήμης.
Ελικοειδής η τροχιά του χρόνου
κι ακόμη δεν καταφέραμε να ορίζουμε τη διάρκεια του...
Tίποτα δεν ορίζουμε λοιπόν!
Ανάμεσα στην ανάμνηση του πριν
και στο όραμα του μετά
εκεί βρίσκονται τα όριά του
κι αν μπορώ να τα ψηλαφώ είναι γιατί υπάρχεις...
hana