Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Πάρε με


Ξάγρυπνη
και τρελαμένη
όπως την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα...
κι αν ακόμη πονάω...
κι αν ακόμη ζω από το αίμα της πληγής μου...
ακόμη σ αγαπώ...
πάρε με
πάρε με
πάρε με για οπουδήποτε...
Αξίζει το ταξίδι μαζί σου!
εσύ ξέρεις από ωραία μέρη`
μπορείς και διαβάζεις τους χάρτες,
ξέρεις το αστρικό στερέωμα,
διαισθάνεσαι την αλλαγή του καιρού,
αντέχεις στην κούραση της περιπέτειας!
Γι αυτό σε ακολουθώ!
Γιαυτό αφήνομαι στο δυνατό σου χέρι...
Πάρε με...
hana

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

όταν ήμουν παιδί...


ήταν ένα παλιό λεύκωμα
με αυτοκόλλητα και αδέξιες υπογραφές
με αυτοσχέδια στιχάκια και ζωγραφιές από κίτρινο μπικ
εκεί να ψάξουμε τις ευχές που εννοούσαμε
μα που έπειτα ξεχάσαμε
όταν φορέσαμε την ετικέτα στο φόρεμα για να ξεχωρίσουμε από το πλήθος
η λάμψη, πάντα φωτίζει ό,τι βρίσκεται εκτεθειμένο στο φως...
τα υπόλοιπα αντικείμενα που αφήνουμε πίσω από κουρτίνες και τοίχους
παραμένουν υπό σκιάν... ακόμη και κατά τις υψηλές θερμοκρασίες του πάθους...
hana

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Θα αντισταθώ...


Ήθελα μόνο να μας βλέπω με μάτια γελαστά
να ανταμώνουμε όπως πριν
κάτω στη θάλασσα
περιμένοντας το καράβι της υποδοχής!
Nα έρχονται οι αγαπημένοι
κι εμείς να στρώνουμε γιορτινό τραπέζι!
Mουσική, χορός, φωτογραφίες...
Να ψήνουμε κέικ
και να το μοιράζουμε στη γειτονιά...
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο η ευτυχία...
η πόρτα ανοιχτή και το παραθυρόφυλλο με την κουρτίνα τραβηγμένη...
Θα γυρίζω πίσω.
Θα επιστρέφω όσο η μνήμη επιτρέπει...
Ταξίδια του νου ανέξοδα
με τον εισπράκτορα να κρατά στα χέρια μόνο ένα μικρό απόκομμα
από όσα δεν πρόλαβα να ευχηθώ
και που τώρα στοιχειώνουν στα έγκατα του μέλλοντος που μου αφαίρεσαν βίαια.
Θα κατέβω πάλι στη θάλασσα
θα ταΐσω τους γλάρους με όσα ψίχουλα απόμειναν από το ψωμί που με χόρτασε
και θα χαιρετίσω τα καράβια του αποχωρισμού...
Θα αντισταθώ στην όποια φυγή,
θα αντισταθώ στο βοριά που θα φέρνει τα κύματα στην προκυμαία...
hana

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

όλος ο κόσμος είναι στο πλάι σου...


Όλες οι ευχές μου εκπληρώθηκαν
εκείνο το ξημέρωμα που μας βρήκε ενωμένους`
τότε που ο μικρός σου αναστεναγμός με έστειλε στο άπειρο με μιας...
Δεν σου το είπα ποτέ,
αλλά απ το φως των ματιών σου κρεμάστηκα!
Aυτή η αέναη κούνια είναι το γλυκό μου νανούρισμα...
Στο λέω πάλι και πάλι:
δεν υπάρχει τίποτα μακριά σου
κι όλος ο κόσμος είναι στο πλάι σου...
hana

Δεν απολογούμαι...


Δεν απολογούμαι για τις επιλογές μου σε κανέναν
Μόνη άνοιξα την πόρτα στο φως...
Έκλεισα μέσα σε κρύσταλλα κάθε δάκρυ και στόλισα τους καθρέφτες στο σαλόνι
Δες πως λαμπυρίζουν όταν ανάβουν τα λαμπιόνια...
Kάθε χαμόγελο που μου χάρισε έγινε το καινούργιο μου βλέμμα
και όλες μου οι λέξεις διέφυγαν στην καρδιά του
Για ποιο λόγο να απολογηθώ;
Που δεν υπέκυψα στην συνήθεια των δεσμών που με δύναμη με οδηγούσαν στο έρεβος;
Που βρήκα τη χαρά μέσα στα μάτια της μοναχικής του ύπαρξης;
Που τόλμησα να αγγίξω τον ουρανό μαζί του;
Όχι, δεν απολογούμαι...
Μόνο ζω...
hana

Να μη σταματάς!


Να μη σταματάς!
Να πηγαίνεις ανυπόμονα μπροστά,
χωρίς περιστροφές να δείχνεις το στήθος σου στον άνεμο...
Τι άλλο από το να προχωράς σου έχει μείνει;
Δε λέω να μη στρέφεις πίσω το κεφάλι,
μα ας είναι μόνο για τις αναμνήσεις
εκείνες που χρειάζονται
ως επένδυση στο μέλλον...
Τι άλλο από το να τραγουδάς καινούργια τραγούδια για την αγάπη;
Δε λέω να ξεχάσεις την κιθάρα,
μα ας είναι για τα τραγούδια της εφηβείας!
Μην ξεχάσεις ποτέ
το σημείο εκκίνησης!
Αυτό θα σε στείλει από τα σωστά περάσματα να συναντήσεις τα εκπληρωμένα σου όνειρα...
Ξέρω, οι αφαιρέσεις σε θλίβουν,
αλλά σκέψου, αν δεν ξεφορτωθείς τα άχρηστα
πώς θα πετάξεις στο όνειρο;
hana

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει


Όσο κι αν εκπαιδευτούμε στην αποδοχή της απώλειας
αυτή θα πονάει πάντα...
Κάθε ασθένεια φέρνει πόνο
αλλά κι ο συνεχόμενος πόνος γίνεται ασθένεια...
Οι πληγές από τις μικρές απώλειες είναι γρήγορα επουλώσιμες
Οι μεγάλες είναι που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα...
Κυρίως αυτές της καρδιάς...
hana
Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι κούνια μας
δεν μπορείς να τα ΄χεις όλα
πρώτη φράση που μαθαίνουμε
Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ' αδέρφια μας
μάθε πλέον να μοιράζεσαι
έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε
Και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...
Και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...
Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα..........................................
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης,Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια


Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις.
Θανάσης Βέγγος ( κι ένα ευχαριστώ στη φίλη μου Κατερίνα ...)

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

μια ανάπαυλα...


μια μικρή ανάπαυλα...
λίγο να ξεκουραστεί η ψυχή
ο νους να σταθεί πάνω στο ασημένιο σύννεφο
κι ας φέρει μπόρα
τι να φοβηθώ από μια μπόρα;
ας ξεπλύνει τις ενοχές όσων παραστράτησαν
εκείνων που κινήθηκαν λοξά και ψάχνουν τώρα κουπαστή να κρατηθούν
εγώ δε φοβάμαι πια τις μπόρες...
hana

πόσο σ' αγαπώ...


Και στη λεκτική ή εξωλεκτική προτροπή....«να είσαι όπως θέλω και δε θα σε αφήσω ποτέ», αντιπαραβάλλω κάτι διαφορετικό ως προτροπή «να είσαι όπως θέλεις...δε σου εγγυώμαι ότι θα είμαι για σένα και στη συνέχεια, αλλά αν μείνω θα είναι αληθινό..και σε κάθε περίπτωση, αποδέχομαι αυτό που θέλεις να είσαι...είτε μείνω, είτε φύγω»..και αυτό θα πρέπει να είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι...και μόνο...

http://www.blogpsychiatryonline.com/2012/05/blog-post_11.html
Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, Χρήστος Κακουλίδης


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Capital of Sorrow (Τα αρχικά της Θλίψης)


Jean Luc Godard's "Alphaville", ο ποιητής του σινεμά... σε ελεύθερη μετάφραση...
"H φωνή σου, τα ματια σου, τα χερια σου, τα χειλια σου,
Η σιωπη μας, τα λογια μας,
το φως που χανεται, το φως που επιστρεφει,
ενα χαμογελο μεταξύ μας.
Σε αναζητηση της γνωσης, παρακολουθησα τη νυχτα να γεννα τη μερα,
νομιζαμε οτι δεν αλλαζουμε.
Ω! αγαπημενη ολων, αγαπημενη του ενος,
το στομα σου σιωπηλα υποσχεται ευτυχία.
Πιο μακρια, πιο μακρια λεει το μισος
Πιο κοντα, πιο κοντα λεει η αγαπη.
Ενα χαδι μας οδηγει απο τη παιδικη ηλικια.
Προοδευτικα, αναγνωριζω την ανθρωπινη φορμα,
σαν διαλογο μεταξυ εραστων.
Η καρδια εχει ενα μονο στομα.
Ολα στην τυχη αφημενα, ολες οι λεξεις αβιαστες
Συναισθηματα χαμενα, ανδρες περιπλανομενοι στην πολη.
Ενα βλεμμα, μια λεξη... γιατι σε αγαπω
Ολα βρισκονται σε κίνηση...πρεπει να προχωρησουμε για να ζήσουμε
Στοχευσε ευθεια εμπρος προς αυτους που αγαπας.
Ερχομουν προς εσενα, αενεως κινουμενη προς το φως.
Αν χαμογελουσες, με αγκαλιαζε πιο τρυφερα.
Οι ακτινες απο τα χερια σου διατρυπουν την καταχνια.