Ακυβέρνητος ο έρωτας
στη δίνη της ανάσας σου,
ψάχνει για λόγια
στα πελώρια κύματα.
Βυθίζεται ο λογισμός
στο χτυποκάρδι της καρίνας.
Δικός μου θα είσαι,
Δικιά μου θα μείνεις,
πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Ότι απέμεινε να δείχνει
πως είμαι ακόμα ζωντανός.
Τούτη την ώρα που η αλμύρα
νεκρώνει τη σκέψη, οι λέξεις
χαροπαλεύουν στην αγωνία.
Τέλος δεν έχει το μαρτύριο
του χαμού.
Τόσο κόκκινο πώς να τ’ αντέξεις!
ανάγερτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου