Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο χρόνος για μας αλλάζει μόνο αριθμό!


Σιγά σιγά τα βήματα
αφού τα χρόνια διστάζουν να μας αγγίξουν
Φεύγουν ανεπαίσθητα
Δεν σε ακουμπούν
Δεν με θέλουν
γιατί τον καθρέφτη μας τον κρέμασα στα νεφελώματα
Έτσι τα μάτια σου λάμπουν ακόμη
την ώρα που εκείνη η αγκαλιά σου υπονοεί
κι άλλα...
Έτσι κάθε γέλιο μου
γίνεται πηγή για το δικό σου ποτάμι
Και δε στερεύει η χαρά
τα απογεύματα της απουσίας
Μικρές οι στιγμές
κι ο χρόνος δειλιάζει
να τρέξει για μας
Μόνο αλλάζει αριθμό
αλλάζει μυρωδιά
αλλάζει τρένο...
Σταμάτησα να τον κυνηγώ
Μόνο τον κερνάω ό,τι του αρέσει:
τα μυστικά μας
λίγα όνειρα
μια δόση φαντασίας
τα τραγούδια μας
τα δικά σου ποιήματα
κι έπειτα τον διώχνω...
Θα έρθω πάλι του χρόνου, λέει
μα σου υπόσχομαι
πως πάλι θα τον ξεγελάσω!
hana


Καλοί μου φίλοι, ο Χρόνος θα έρθει και θα φύγει πάλι, όπως γίνεται πάντα. 
Η αλλαγή του χρόνου είναι μια ψευδαίσθηση. Η δική μας αλλαγή ας κάνει Αίσθηση... 
Σας εύχομαι μια Καλύτερη Χρονιά από όσο προδιαγράφεται, με ευχάριστες εκπλήξεις...

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Ένας άλλος Χριστός...


Η Μπλέσι έχει μεγάλα μάτια
σε κοιτά και διαβάζεις μέσα τους
Οι ροζ παλάμες της φεγγοβολούν
ανάμεσα στα άλλα παιδικά χέρια
Κόβουν και κολλούν αστέρια
μοιράζουν χρυσόσκονη
ζυμώνουν κουλουράκια
Η Μπλέσι μοσχοβολά σαπούνι
κι όταν μιλά αστράφτει ο κόσμος μαργαριτάρια
Ο Γιάννης είναι φίλος της
Η Αλεξάνδρα φίλη της
Η Μπλέσι ξέρει την κοκκινοσκουφίτσα
μετρά μέχρι το εκατό
παίζει ταμπουρίνο
τα παιδιά χειροκροτούν
Η Μπλέσι τραγουδά τα κάλαντα
κι έπειτα ζωγραφίζει
τη δική της κάρτα
κι έναν άλλο Χριστό
Τι κι αν είναι μαύρος;
Είναι δικός της...
hana

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Έρχονται Χριστούγεννα...


Τα ίδια μάτια ήταν αυτά που με κοίταξαν
μέσα από ένα αγνώριστο πρόσωπο
κι οι ταξιδιώτες δεν αντιλήφθηκαν τίποτα.
- Εσύ είσαι;
- Όχι. Και γύρισε αλλού τη ματιά
να μην κάνω αντιστοίχηση στα χρόνια
στο βλέμμα
στις ρυτίδες.
Απορία
έκπληξη
κι έπειτα ο πόνος έγινε κουρσάρος.
Τι να αναγνωρίσω από εκείνον που γνώριζα;
Πού πηγαίνει η δύναμη του ανθρώπου
όταν τον αρπάζει το ποτάμι της ανέχειας;
Πού πηγαίνει η μιλιά του;
Πού η χαρά του;
Πού όταν γίνεται σκιά;
Ίσως έφταιγε ο χαμηλός φωτισμός του λεωφορείου,
ίσως τα θολά όνειρα που θυμήθηκα
μα εκείνος δεν ήταν
που κάποτε ήταν...
Κι έστρεψα το κεφάλι.
Σαν από άλλα χρόνια
κι όμως η ίδια η πόλη μου στην ομίχλη
με τα φώτα των καταστημάτων να λιγοστεύουν
με τα χαμόγελα των περαστικών κρυμμένα στις παλιές φωτογραφίες
κι ένα δυνατό πόνο νοσταλγίας να σφυρίζει γύρω μου...
Δεν είναι το ρετρό που με γοητεύει,
είναι αυτή η αλήθεια που με τρομάζει...
Έρχονται Χριστούγεννα κι εγώ κοίτα τι τραγουδάω...
hana

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

είμαι εδώ...


Χίλιες φορές
το τραγούδησα στη νύχτα
κι ας έχανα το μέτρημα...
Τι σημασία έχουν οι αριθμοί
όταν τρελαίνονται οι νότες;
Είμαι εδώ.
Και πίσω και μπροστά από τη σκηνή
Καθε λεπτό ξέρει πόσο σ αγαπάω
κάθε βήμα μου ξέρει που θα σε βρει
Ξυπνάς ή κοιμάσαι
με όνειρα ή χωρίς
κι αν από μακριά ο φάρος αχνοφέγγει
για να αποφύγουμε τη σύγκρουση στα βράχια
έχουμε ασκήσει την όρασή μας
να βλέπουμε στα σκοτεινά.
Πίσω ή μπροστά από τον καιρό
μα πάντα πλάι σου
στη δυνατή σκιά σου ή από την άλλη μεριά τη φωτεινή
όταν άλλαζε θέση ο ήλιος
τέτοια ταξίδια με πήγες που οι πυξίδες τρελάθηκαν.
Τέτοια παραμύθια είπαμε που τα ξωτικά χόρεψαν για μας!
...και τώρα τι άλλο;
...τι άλλο;
Μουσική!
Μόνο μουσική!
Όχι άλλες λέξεις...
hana

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Κάτι θα έμεινε ακόμη...


Κάτι θα έμεινε ακόμη,
δε μπορεί...
Άνοιξα το κλειδωμένο σπίτι μετά από χρόνια.
Η σκάλα στριφογυριστή.
Το μεγαλείο που πέρασε την άφηνε αδιάφορη στους τριγμούς των βημάτων.
Ο παλιός πολυέλαιος στη μέση της μεγάλης σάλας
χωρίς τη μουσική των εσπερίδων.
Ένας μικρός γύψινος έρωτας στο ταβάνι των αστέρων
τείνοντας τα βέλη του αόριστα
στου κενού την ειρωνεία.
Η κουρελιασμένη κουρτίνα δεν είχε τίποτα να κρύψει από κανένα βλέμμα πια.
Αναποδογυρισμένη ζωή,
στη ροή ενός χρόνου που δε λυπάται τη χαμένη ευκαιρία καμιάς νιότης
ούτε συγχωρεί τα αβέβαια προσπεράσματα που λοξοδρομούν τα όνειρα.
Ακυρωμένη ζωή,
σαν επιταγή που μέχρι να εξαργυρωθεί
το λάδι της ξοδεύτηκε.
Τι γίνεται η πνοή όταν τελειώσει το φως;
Επιστρέφει στους ουρανούς,
στο σύμπαν των ασωμάτων,
ή διαχέεται σε διαστάσεις ασύλληπτου νου;
Κι όλες οι στιγμές που δε φυλάκισε κανένα βλέμμα,
καμιά λάμψη φακού,
που μπορεί να τις ξανασυναντήσει η ματαιοδοξία της ελπίδας;
Ο μικρός φεγγίτης πάνω στη σοφίτα με τους θησαυρούς
φώτισε τα κειμήλια που φοβήθηκα να αγγίξω.
Ήταν η σκόνη άραγε, ή ιστορία που μου έκοψε τη μιλιά;
hana

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Σ΄αγαπώ για όσα είσαι! (Tell Her Today)


Mια, δυο, τρεις στιγμές
κι έγιναν αμέτρητα τα σιωπηλά απογεύματα.
Δεν ήταν από έλλειψη αγάπης
μα που ήθελε να βρει τις πιο ωραίες λέξεις...
Έρωτα ένιωθε καθώς την κοιτούσε με το πιο κρυφό του βλέμμα,
ποιητής έγινε για να υμνήσει τον έρωτα
σε σκοτεινές γωνιές των μπαρ
και πολυσύχναστα καφέ.
Έγραφε
χωρίς να χορτάσει απ τα στιχάκια του
κι όταν επέστρεφε στη ματιά της βυθιζόταν
στον ανεμοστρόβιλο του πάθους του.
Ποια λέξη να περιγράψει τα κύματα που ένιωθε;
Ποια εικόνα θα ήταν το ξεχωριστό του δώρο;
Αυτός ο δυνατός,
πως τον νικούσαν οι λέξεις;
Μέρες περνούσαν προσπαθώντας
ένα δώρο αξεπέραστο...
κι άξαφνα όταν την άκουσε να γελά
έγραψε πάνω στο χαρτί του
"σ' αγαπώ... για όσα είσαι..."
hana ευχαριστώ ανάγερτε... http://www.anagertos.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7853.html

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Τέτοια βροχή ονειρεύομαι!


Να στάζουν οι νότες σαν τη βροχή του καλοκαιριού
που έρχεται λυτρωτική
Να στάζουν οι λέξεις σαν το σιρόπι από το γλυκό της γιαγιάς μας
Να μη σταματά η προβολή της ταινίας στο θερινό σινεμά
Να μην τελειώνει το παραμύθι
Να βλέπω στα μάτια σου τα ανείπωτα του κόσμου
και ένα δάκρυ λύπης να μην κυλήσει πια
προς καμία κατεύθυνση...
Αφού οι σταγόνες θα μετράνε το χρόνο
Τέτοια βροχή ονειρεύομαι!
Χωρίς ομπρέλα στον ουρανό μας!
Μόνο η αυτόκλητη υγρασία της νύχτας
και πίσω από ένα διάτρητο σύννεφο
το φεγγάρι...
hana

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η πλειοψηφία κερδίζει;


Ένα χέρι παιδικό
Ίσα ίσα έφτανε το σύρτη της εξώπορτας
Κι η ανάσα κομμένη
Στο σαλόνι κάποιοι προσπαθούσαν να μάθουν την αλήθεια
Το ραδιόφωνο παλιό και μια κεραία υψώνονταν σαν τον κισσό έξω από το παράθυρο
Το τραγούδι έρχονταν από μακριά
Με πολλά "χιόνια" η γιαγιά έλεγε
"Εσύ θα ακούς αν είναι κανείς έξω"
Αυτό ήταν αποστολή
Αυτή ήταν η πιο σοβαρή δουλειά που είχε κάνει μέχρι τότε
Οι χτύποι της καρδιάς έφταναν μέχρι τα αυτιά μαζί με τη μουσική
Ήξερε πως αυτό που συνέβαινε στο σπίτι
Κάτι τέτοια βράδια
Ήταν μυστικό
Γιατί, δεν καταλάβαινε
Ούτε γιατί η μαμά έκλαιγε ένα βράδυ που ο πατέρας άργησε πολύ να επιστρέψει
Κι έτσι έμαθε να φοβάται τις μακρινές χρονικές διάρκειες
Ήθελε πάντα το τώρα
Δεν ήταν πείσμα
Ήταν ασφάλεια...
Όταν έρθει η Δημοκρατία, έλεγε ο πατέρας...
Και τότε άρχιζε το όνειρο
Τι είναι Δημοκρατία; είχε ρωτήσει πονηρά ένας άγνωστος στο τρένο
Δημοκρατία είναι "η πλειοψηφία κερδίζει" του είχε απαντήσει
Και κείνος κοιτούσε δακρυσμένος έξω από το παράθυρο...
Η πλειοψηφία κερδίζει, μονολογούσε
Καθώς περνούσαν τα δέντρα γρήγορα μπροστά τους με ταχύτητα...
Η πλειοψηφία κερδίζει;
hana

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Σε ικετεύω!


Σώπα κι άκου
Το τραγούδι γνώριμο
Κι αν ένα δάκρυ δεν κυλήσει από τα μάτια σου
δεν είσαι για εδώ
δε σε ξέρω
δε σε γνώρισα ποτέ
Άκου και θυμήσου
Είναι απλό να αφήσεις την ψυχή σου να ταξιδέψει
Τις ίδιες ρίζες έχουμε
τα ίδια τραγούδια ακούσαμε
πως μπορείς και ξεχνάς
Πάρε τα βήματά σου και άσε τη μοναξιά
να σου ξυπνήσει τις μνήμες
Σε ικετεύω
μη σημαδεύεις άλλο το μέλλον
Την ύστατη στιγμή θυμήσου
πως τραγουδήσαμε μαζί για κείνον τον φωτεινό ζωοδότη
Ακόμη εκείνος ορίζει την ύπαρξή μας
το ξέχασες
Δεν τον μεθύσαμε
Εσύ μέθυσες από μια δόξα ψεύτικη
και τώρα τρεκλίζοντας δεν ορίζεις τα βήματα
Πέτα το λάσο που σου φορέσαν στο λαιμό
κόψε τα σχοινιά που σε μεταμόρφωσαν σε μαριονέτα
Έλα να τραγουδήσουμε πάλι μαζί
Κι αν το τραγούδι μας είναι φάλτσο
να ξέρεις
ο ήλιος θα μας συγχωρήσει...
hana

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

δε χρειάζομαι τίποτα άλλο...


Στο βαθύ μωβ του δειλινού,
λίγο πριν να ανάψουν τα φαναράκια,
το κατάλαβα
πως δεν υπήρχε πλέον κανένα δίλημμα!
Άφησα όλο το βάρος που έστεκε στους ώμους μου
κι ανάλαφρη σ ακολούθησα.
Σε σκοτεινές πλατείες,
σε παγωμένες λίμνες,
σε καυτά μεσημέρια,
με λίγα και με πολλά λόγια,
που ανέβαιναν ψηλά σαν αερόστατα
κάθε φορά που αντάμωνα το βλέμμα σου.
Κι όπως βυθιζόμαστε στα χρόνια
δε χρειάζομαι τίποτα άλλο από τον ώμο σου
να ακουμπώ απαλά,
να ισορροπώ,
να σου ψιθυρίζω τα δικά μας.
Κι αν πεθάνω στην αγκαλιά σου
θα έχω νικήσει και τον τελευταίο μου φόβο ...
hana

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

επετειακό...


Ήρθε πάλι η γιορτή!
Που να βρω τα καλά μου;
Πως να στολίσω το σπίτι;
Λίγο νερό στη βουκαμβίλια που στέκει αγέρωχη στο μπαλκόνι
και λίγα ψίχουλα για τα περιστέρια στην πίσω αυλή,
μα καλά ρούχα δε βρίσκω να γιορτάσω.
Τα 'μαθες τα νέα;
Δεν έχω τίποτα πια.
Μόνο εκείνο το μαντολίνο κειμήλιο από τα χρόνια
που η γιορτή είχε νόημα.
Κάτι φωτογραφίες κοιτώ για να μείνω άνθρωπος.
Για να μην ξεχάσω από που έρχομαι.
-Και τώρα που πας;
-Πάντα προς το φως!
-Που είναι το φως;
-Πίσω από τα δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων,
δίπλα στα απελπισμένα βλέμματα.
Συμπάθα με μα φέτος δε γιορτάζω.
Είναι βαρύ το γκρίζο σύννεφο.
Το καλοκαίρι μακριά...
-Μακριά δεν υπάρχει.
Το μακριά το φτιάχνουμε μόνοι μας.
Απλώνοντας το χέρι να πιάσουμε το άλλο χέρι
όλα γίνονται κοντά.
Οι αποστάσεις, ο χρόνος... Όλα σιμώνουν.
hana
Photographer: Voula Papaioannou

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

η ύπαρξή μου αιωρείται...


ήταν εκείνη η στιγμή
που το βλέμμα σου στάθηκε στο αδιόρατο διάστημα
ανάμεσα στο σώμα μου και το σύμπαν...
δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη...
ξέρω μόνο πως από τότε η ύπαρξή μου αιωρείται...
τόσο ανάλαφρο σε μεταμορφώνει ο έρωτας;
hana

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Θα σε αγαπήσω λοιπόν!


Βιάστηκες!
Η λάμψη που ακολούθησες ήταν μικρής διάρκειας.
Έσβησε μαζί με το τέλος της βαθιάς αναπνοής της έκπληξής σου
μπροστά στην εφήμερη ευδαιμονία της υλικής υπόστασης του πόθου σου.
Γελάστηκες!
Το έμαθες με τρόπο που τώρα δε σου αφήνει περιθώρια επιστροφής.
Ό,τι έγινε, μένει σημάδι
και ματώνει κάθε λίγο τα χείλη
που δαγκώνει η μετάνοια.
Απλώνεις χέρια ικεσίας
μα ποιος να ακούσει τώρα πια;
Έστειλες τους Αγγέλους σου στην κόλαση
και το νερό που σε ξεδιψά δηλητήριο.
Να σε μαλώσω;
Δε θα αλλάξεις θέση.
Να σε σπρώξω;
Έγινες υδρόγειος σφαίρα και θα ταξιδεύεις αέναα στο σύμπαν.
Θα σε αγαπήσω λοιπόν!
Με κείνο τον τρόπο το δυνατό
που μπορεί να αλλάξει την τροχιά σου
και πού ξέρεις μπορεί να αλλάξουμε μαζί και της γης την τροχιά...
hana

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

impossible love


Έπαψα να αναρωτιέμαι αν είσαι υπαρκτός
επειδή έρχεσαι πάντα
κάθε στιγμή καμωμένη από όνειρα μακρινά
που εσύ τα κάνεις αλήθειες.
Πάει καιρός που δε μετρώ πια χτύπους ρολογιών
Οι λεπτοδείχτες έχασαν τον προορισμό τους
γιατί έρχεσαι πάντα.
Είσαι πίσω από σκέψεις
πίσω από λόγια
πίσω από έννοιες
πίσω από αγγίγματα.
Έχεις το όνομα και το φως του Αγγέλου
που στάλθηκε για μένα.
Ευτυχώς σε αναγνώρισα
γιατί οι δρόμοι μου ήταν σκοτεινοί
και οι στροφές απότομες.
Μου λες, αυτό το "μαζί" είναι πλέον ορισμός!
Κι εγώ το έχω πιστέψει...
hana

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Δυνάμωσις


Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Σερενάτα αποχωρισμών


Κάτι μικρές συνήθειες ήταν που πρέπει να αποχωριστείς
απότομα
βίαια
απροειδοποίητα
αδιαμαρτύρητα.
Kάποιος τις όρισε πολυτέλειες
Μελαγχολείς;
Ζητάς υποκατάστατα;
Απορείς;
Απαγορεύεται!
Μπορείς να κοιτάζεις
αλλά δεν αγοράζεις πλέον
βιβλία
μουσική
αντικείμενα...
Ένα χέρι αρπάζει την πρόθεσή σου
Μια ύαινα καιροφυλακτεί να σε τραυματίσει θανάσιμα
Πως έγινες λαθρεπιβάτης της ζωής σου;
hana

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

κι άλλο!!!


Eν αναμονή
της αφορμής
και πίσω από το φόβο
όλα ξεκινούν κάποτε!
Μια μικρή πυγολαμπίδα στο σκοτάδι
φωτίζει και πολλαπλασιάζεται
όπως πολλαπλασιάζονται οι χτύποι της καρδιάς
οι δικοί μου
οι δικοί σου
οι δικοί του
οι δικοί μας χτύποι!
Εδώ σταματώ γιατί αυτό το "μας" μου αρέσει.
Αυτό περιμένω
όχι το διπλό, μην μπερδεύεσαι!
Να έχει πολλά μέσα του
τον κόσμο όλο...
κι άλλο!
κι άλλο!
hana

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

παρέα με το φεγγάρι...


Μια ολόκληρη διαδρομή το φεγγάρι με κοιτούσε και μου έλεγε...
Μη φοβάσαι όσο υπάρχω!
Tην ώρα που τα ασημένια χωράφια με κοιτούσαν μελαγχολικά
και το ραδιόφωνο ανακοίνωνε τα φριχτά νέα
το φεγγάρι μου χαμογελούσε.
Μια τεράστια ηρεμία
έκλεισε το ραδιόφωνο
κάθισε στα μαλλιά μου
μου κρατούσε το χέρι στο τιμόνι,
άλλαζε γλυκά τις ταχύτητες
και μου έκανε παρέα
καθώς τα άλλα αυτοκίνητα με προσπερνούσαν αστραπιαία...
Γιατί να βιαστώ;
αφού είχα συντροφιά...
Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, μου ψιθύρισε
κι αναρωτήθηκα αν ήμουν μόνο εγώ που το αφουγκράστηκα...
Τρελή είμαι;
Να παίρνω δύναμη από το φεγγάρι;
hana

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι...


Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τέλμα, μεγαλύτερη παγίδευση στην αδράνεια από τη φράση "όλοι είναι ίδιοι".
Υποκλίνομαι στην διαφορετικότητα, υποκλίνομαι στην εκ γενετής αλλά και περιβαλλοντική διαφορά μας.
Αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία και όραμα.
Σκεφθείτε πόσο μας θέλουν δίχως όραμα. Άβουλα όντα, ισοπεδωμένους από σοφίσματα αυτού του τύπου.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και εκεί κρύβεται το νόημα κάθε αγώνα για βελτίωση του εαυτού μας αλλά και της κοινωνίας που ζούμε γενικότερα.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ κι ευτυχώς γιαυτό. Διότι έτσι δεν δίνουμε συγχωροχάρτι στο ανήθικο και στο ποταπό.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και γιαυτό μπορούμε να αναζητήσουμε το καλύτερο.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και έτσι δίνουμε ευκαιρία στο καλό να αναδειχθεί.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ διότι αυτό συμφέρει μόνο εκείνους που θέλουν τη δική μας ανοχή ες αεί στη δική τους ανηθικότητα.
Ας το φωνάξουμε λοιπόν με όλη τη δύναμή μας: ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ...
hana

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Ο δρόμος τραγουδά! (La Maree Haute)


Ο δρόμος τις γνωρίζει...
Σιωπηλές σκιές στην άκρη του
χωρίς να υποψιάζεσαι τις κρυψώνες τους.
Θυμούνται αμυδρά την αφετηρία της ζωής τους
και κάποτε κάποτε ζωγραφίζουν της νύχτας τα μάγια.
Ο δρόμος τραγουδά για κείνες
και λίγο πριν φανεί το πρώτο φως
κρύβονται στις δικές τους φωτογραφίες.
Δεν αντέχουν τα μάτια σου
δεν αντέχει η καρδιά σου την αλήθεια τους.
Τη γεωγραφία που δε γνώρισες ποτέ σου
μπορούν να σου τη μάθουν με ένα αλκοολούχο ποτήρι.
Κι ώσπου το δάκρυ σου φθάσει στη ρωγμή των χειλιών
μπορεί και να ξεψυχήσουν...
Το όνομά τους ίσως να το ξεχάσεις.
Μα τι σημασία έχουν τα ονόματα;
Το σημάδι της ύπαρξής τους όμως θα το ΄χεις πάντα στο νου!
Ακόμη κι όταν νομίζεις πως τις λησμόνησες!
hana

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Κράτα φλεγόμενη τη δίψα! (Flaming Thirst)


Τι να την κάνω αυτή την δίψα που μου καίει τα σωθικά;
Πως να ξεδιψάσω τις μέρες που ο ήλιος επιμένει να ζεσταίνει υπέρ του δέοντος;
Μήπως να ψιθυρίζω κι εγώ μυστικά μην μας ακούσουν;
Αφού η ψυχή μου πήρε φωτιά, πώς να τη σβήσω;
Χρειάζομαι τη δροσιά από εκείνο το εφηβικό μας όνειρο!
Πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος
λιγότερο άδικος
πως θα είμαστε σπλαχνικοί με τους άτυχους
πως θα απλώνουμε το χέρι, γέφυρα να πατήσουν οι αδύναμοι...
Σε παρακαλώ, φέρε μου στη χούφτα σου λίγες υποσχέσεις ότι θα θωρακίσουμε το αύριο! Διψάω...φλέγεται η μνήμη
και δεν ξεχνώ αυτά που μου χάιδεψαν την ψυχή!
Μια μεγάλη κορδέλα δώρου στην υδρόγειο σφαίρα στην έδρα της τάξης...θυμάσαι;
Μην ξεχνάς κι εσύ!
Μην ξεχνάς αυτά που ζωγραφίζαμε στα περιθώρια των βιβλίων ,
τότε που φτιάχναμε μόνοι μας σταυρόλεξα για να περάσει εύκολα η ώρα...
Διψούσες τότε κι εσύ, θυμάσαι;
Κράτα τη μνήμη σου...
Κράτα φλεγόμενη τη δίψα
για να αναζητάς πάντα δροσιά στο όνειρό σου...
hana

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

καθώς τελειώνει το καλοκαίρι...


Έτσι όπως κλείνει κι αυτός ο καλοκαιρινός κύκλος
στροβιλίζομαι στις μνήμες
σαν την χρωματιστή κορδέλα που ανεμίζει στο μπαλκόνι
για να δείχνει από που έρχεται ο άνεμος...
Δεν μου αρέσουν οι φυλακές
ακόμη κι αν πρόκειται για αναμνήσεις...
Γυρνούν κι αυτές στις φτερωτές των ανεμόμυλων της μνήμης.
Ελικοειδής η τροχιά του χρόνου
κι ακόμη δεν καταφέραμε να ορίζουμε τη διάρκεια του...
Tίποτα δεν ορίζουμε λοιπόν!
Ανάμεσα στην ανάμνηση του πριν
και στο όραμα του μετά
εκεί βρίσκονται τα όριά του
κι αν μπορώ να τα ψηλαφώ είναι γιατί υπάρχεις...
hana

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Συνέχισε να τραγουδάς ψυχή μου...


Τίποτα δεν τέλειωσε!
Χτυπούν με δύναμη τις ψυχές μας για να πάρουν το σχήμα που αποφάσισαν
και να αλλάξουν χρώμα, άρωμα, πορεία...
Μα να το πιστέψεις!
Τίποτα δεν τελείωσε!
Οι ψυχές δεν δαμάζονται με αριθμούς!
Τρέφονται από το ανέφικτο όνειρό τους
Χορεύουν ξέφρενα σε ξέφωτα με νυχτερινές αυταπάτες
Ξεχρεώνουν τα πάθη τους με μια κουταλιά παγωτό...
Κανείς δεν είπε στο δεσμώτη
πως όταν η ζωή συνεχίζεται κρύβει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις;
Γι αυτό συνέχισε να τραγουδάς ψυχή μου!
Κάθε καινούργια σου μελωδία σε πάει πιο μακριά από το τέλμα
και κάθε στίχος σε φέρνει πιο κοντά στον δικό σου παράδεισο!
hana

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Οι καμπάνες ηχούν!


Από τη ρωγμή της ζωής μας προσμένω να μπει το φως!
Nα μας δώσει καινούργια δύναμη,
να φύγει η σκοτεινιά που εμποδίζει το βλέμμα μας να φθάσει τον ήλιο.
Nα ψηλώσουμε πάλι.
Nα πάψουμε να μιλάμε για τη μοίρα...
Οι καμπάνες ηχούν
και είναι για μας.
Οι στολές που κοσμούν μουσεία πρέπει να φορεθούν πάλι.
Ο ύπνος μας ας είναι ελαφρύς όπως των προγόνων.
Οι ποιητές και οι σοφοί δεν είναι προς τέρψη.
Οι μεγάλες ιδέες,
αλλά περισσότερο απ' όλα οι μεγάλες πράξεις οφείλονται στους ταπεινούς!
Οι καμπάνες ηχούν!
Άκου!
hana

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

χορεύεις;


... ξυπόλυτη πάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι!
... πέρα η θάλασσα ασημένια στο μαύρο φόντο της νύχτας...
...το πικάπ έστελνε τη μουσική από το ανοιχτό παράθυρο της βεράντας
και κείνη η λευκή κουρτίνα που ανέμιζε...
-χορεύεις;
hana

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Chavela Vargas, αντίο...


Τι απλή που είναι η ζωή!
Το σύμπαν στέλνει ένα αστέρι του στη γη
κι έπειτα το παίρνει πίσω...
Καλή επιστροφή στα αστέρια Chavela Vargas!
hana

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

γιατί;


Kι έπειτα ήρθε η εφηβεία...
Ποιος καθρέφτης θα άντεχε την αγωνία των δοκιμαστικών ειδώλων μας;
Ποια παρέα τις αέναες αναζητήσεις;
Άλλος χαμένος στις μελωδίες του κόσμου,
άλλος στην αλητεία της καρδιάς του.
Τι έμεινε τώρα πέρα από κείνο το 'γιατί' που σε ρωτούσα συχνά;
Αχόρταγες απορίες και σημεία στίξης που δεν απαντήθηκαν ποτέ.
Ούτε του ήλιου το φως βοήθησε,
ούτε το χλωμό φεγγάρι.
Άλλαξε βλέμμα η ματιά σου
και το δικό μου περπάτημα έγινε βιαστικό.
Η ζωή μας οδήγησε σε δρόμους άγνωστους.
Πολλά μάθαμε
μα πάντα εκείνο το "γιατί"
μένει αναπάντητο...
hana

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Αύγουστος ήταν....Φτου, ξελευτερία!


Αύγουστος ήταν και όλα έδειχναν πως ο χειμώνας θα είναι για μας
Τα σπαρμένα χωράφια χάριζαν όλο το κίτρινο χρώμα τους στα παιδικά μας μάτια
Γρατζουνιές στα γόνατα από τη βιασύνη μας να φτάσουμε,
μα πού τρέχαμε για το Θεό;
Από τις μακρινές βόλτες κρατούσαμε τα αγκαθωτά λουλούδια κι έπειτα στολίζαμε εκείνο το λιτό θερινό δωμάτιο των διακοπών
Μια φέτα με φρέσκια μαρμελάδα ροδάκινου από τα χέρια της μητέρας κάθε απόγευμα
Πάντα μια ζακετούλα για την αυγουστιάτικη ξαφνική δροσιά
Μια υπόσχεση στα αστέρια κάθε βράδυ
Κι οπωσδήποτε στη θάλασσα ραντεβού με το κατακόκκινο φεγγάρι...
Θυμάσαι πως νικήσαμε το φόβο;
Θυμάσαι πως κρατούσαμε τα μυστικά;
Θυμάσαι πως δοκιμάζαμε την ωριμότητα;
Πως θα είσαι; Πως θα είμαι...
Νομίζω πως εκείνες οι δοκιμές πτήσης δεν πήγαν χαμένες...
Μάθαμε να πετάμε για αρκετά χρόνια στα σύννεφα
Αύγουστος ήταν, όπως και τώρα.
Θα θελες να παίξουμε κρυφτό όπως και τότε με τα παιδιά από την επάνω γειτονιά;
Φτου ξελευτερία θα λέμε πάλι!
Φτου, ξελευτερία!
hana
για την Εύη!

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

να ποτίζετε τα άνθη της...


Tην αγάπη, την αληθινή αγάπη, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει
Kάτι άλλο θα είναι, με άλλη γεύση, άλλο άρωμα, άλλο όνομα
Mην ξεχνάτε να ποτίζετε τα άνθη της...
hana

για να δείτε υπότιτλους πατήστε "CC"

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

λίγες σταγόνες από ελληνική τζαζ...Πετρολούκας...


Ήταν μια λεξούλα μόνη της, το "αχ" , που ήρθε και τη συνάντησε μια άλλη, το "βαχ". Οι δυο τους τρύπωναν στα χείλη των ανθρώπων... Μα ο Πετρολούκας έκανε τις λέξεις αυτές μουσική για να αλαφρύνει η ψυχή των ανθρώπων και να μπορούν να συνεχίσουν να χαμογελούν...από το Βορρά ως το Νότο κι απ' την Ανατολή στη Δύση...Οι δυτικοί ονομάζουν τη μουσική του τζαζ, εμείς ...ξέρουμε...
hana

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Παραμύθι ήταν!


Παραμύθι ήταν!
Ένα παραμύθι που πολλοί πιστέψαμε...
Στην τελευταία του σελίδα ένας δράκος περιμένει να φάει τους πρωταγωνιστές...
Μπορούμε να το αλλάξουμε άραγε, να γράψουμε εκείνο το όμορφο "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;"
Άμα δε γίνεται, ας το γράψουμε από την αρχή!
hana

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

ποιος κερδίζει;


Με κοιτάζεις και γελάς
Δε μιλάς
Τα λόγια ποια χρησιμότητα έχουν αφού υπάρχουν τα μάτια σου;
Με αγγίζεις και οι λάμψεις στην επιδερμίδα μαρτυρούν τα ηφαίστεια που ξυπνούν...
Πάνε χρόνια που υπακούω στις προσταγές των σωματικών εντολών
Είναι μια μεθυστική υποταγή που καμιά σχέση δεν έχει με τις αναλύσεις της επιστήμης
Λέω θα σε κερδίσω και γίνεται!
Ξέρω να σε παρασύρω, ξέρω δρόμους μυστικούς για να σε βγάλω απ΄το δρόμο σου, ξέρω να σε κάνω να χάνεις...
Μα στ' αλήθεια, ποιος κερδίζει; ποιος χάνει;
Η δική σου νίκη, ο δικός μου θρίαμβος
Η δική σου ήττα, η δική μου καταδίκη.
Απλά είναι.
αφού σ' αγαπώ...
hana

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

φοβάμαι αγάπη μου...


φοβάμαι αγάπη μου...
τα φυλλώματα των δέντρων που γέρνουν στο μπαλκόνι
έχουν χάσει το φωτεινό τους χρώμα...
τις καυτές νύχτες
ενός καλοκαιριού που προμηνύει άγριο χειμώνα
φοβάμαι αγάπη μου...
τα όνειρα που κάναμε είναι απαγορευμένα πλέον...
ένα μάτι κατασκοπεύει το χαμόγελό μας
ένα χέρι αρπάζει τη χαρά
πριν μας αγγίξει...
φοβάμαι αγάπη μου
αυτή την ερημιά των βλεμμάτων που συναντούν τα μάτια μου
την πικρή γεύση που αφήνει η απόγνωση
την αδράνεια των βλεμμάτων της ελπίδας
φοβάμαι αγάπη μου...
όταν η γη θα τρέμει κι όλα θα χάνονται
εσένα θα έχω μόνο
κι αν μου κρατάς το χέρι
δε θα φοβάμαι αγάπη μου...
hana

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

το κοχύλι μου...


το πιο σπάνιο,
το πιο όμορφο,
το πιο χρωματιστό,
το πιο παράξενο,
το πιο αρμυρό,
το πιο πολύτιμο κοχύλι
δεν ήταν αυτό που μου χάρισες!
εσύ είσαι που σε βρήκα τότε, στη θάλασσα...
hana

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

ωκεανός ή ελληνική θάλασσα;


Τι να τον κάνω τον ωκεανό αφού έχω την ομορφότερη θάλασσα;
Ένα ένα θα μαζέψω όσα κοχύλια μπορεί να αντέξουν οι ώμοι για τη συλλογή του χειμώνα
κι αφού είμαι μαζί σου τι άλλο να επιθυμώ;
Εσύ κάνεις και την πιο ανιαρή παραλία ενδιαφέρουσα
κι η αμίτα να φαντάζει ακριβό κοκτέιλ...
Θέλω μόνο να τρώμε φρέσκα ψαράκια στην ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα,
να μυρίζεις αντηλιακό τη μέρα και σιτρονέλα το βραδάκι,
να φοράς ένα τζιν κι ένα άσπρο μακό!
Σου λέω, δε θέλω πολλά για να αγγίζω την ευτυχία!
Μόνο ένα! Εσένα!!!
hana

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

η μεταμόρφωση...


Όταν ήταν μικρή, ένιωθε άσχημη...
Παρακαλούσε το Θεό να τη μεταμορφώσει σε όμορφη νεράιδα
και θύμωνε μαζί του όσο κοιτούσε το πρόσωπό της στον καθρέφτη χωρίς να βλέπει καμία αλλαγή.
Ούτε το μεικ απ, ούτε οι χρωματιστές σκιές μπορούσαν να την κάνουν να νιώσει όμορφη...
Χρειάστηκε πολύ χρόνο για να καταλάβει πως η ομορφιά δεν έχει καμία σχέση με τους καθρέφτες...
Ήταν κρυμμένη πίσω από τα μάτια εκείνου που την ερωτεύτηκε...
και τότε αγάπησε τον εαυτό της
κι ούτε που θέλησε να αλλάξει πια...
hana

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Ιούλιος...επιτέλους!


Ακούμπησε το βάρος του στον ίσκιο του πεύκου δίπλα στη θάλασσα
κι άρχισε να παίζει με τον ήλιο ...
Ένα βαμβακερό φανελάκι μόνο χαίδευε το σώμα του
κι η άμμος τα γυμνά του πόδια...
Ξέχασε όλες τις υποσχέσεις από τη βιασύνη του να χορτάσει
αλμυρό αφρό...
Ναι, ήθελε να προλάβει τόσα πολλά! Τα είχε σχεδιάσει από το χειμώνα...
Μα στο κάτω κάτω
κι αυτός μόνο τριανταμία μέρες είχε...
hana
Ευχαριστώ τη φίλη μου Μαρία για την ιδέα! "Υπάρχει- λόγος"!!!

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

simply falling...


Ήταν τόσο απλό για σένα
να ανοίξεις την κουρτίνα...
Επισκέπτης της νύχτας
με πρωτόγνωρα δώρα!
Τόσα χρόνια ανοίγω κουτιά...
"Μωρό μου, οι εκπλήξεις δεν τελείωσαν" λες
κι αφήνεις κι άλλα στο κρεβάτι
κάθε που ξυπνώ να υπάρχει κάτι καινούργιο σου.
Κι ήταν τόσο απλό για μένα
να κρατώ την κουρτίνα ανοιχτή
για να έρχεσαι πάντα...
έτσι που κάθε μέρα να φορώ κάτι δικό σου...
μα το ωραιότερο δώρο να ξέρεις, είναι οι λέξεις σου...
hana

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Πάρε με


Ξάγρυπνη
και τρελαμένη
όπως την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα...
κι αν ακόμη πονάω...
κι αν ακόμη ζω από το αίμα της πληγής μου...
ακόμη σ αγαπώ...
πάρε με
πάρε με
πάρε με για οπουδήποτε...
Αξίζει το ταξίδι μαζί σου!
εσύ ξέρεις από ωραία μέρη`
μπορείς και διαβάζεις τους χάρτες,
ξέρεις το αστρικό στερέωμα,
διαισθάνεσαι την αλλαγή του καιρού,
αντέχεις στην κούραση της περιπέτειας!
Γι αυτό σε ακολουθώ!
Γιαυτό αφήνομαι στο δυνατό σου χέρι...
Πάρε με...
hana

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

όταν ήμουν παιδί...


ήταν ένα παλιό λεύκωμα
με αυτοκόλλητα και αδέξιες υπογραφές
με αυτοσχέδια στιχάκια και ζωγραφιές από κίτρινο μπικ
εκεί να ψάξουμε τις ευχές που εννοούσαμε
μα που έπειτα ξεχάσαμε
όταν φορέσαμε την ετικέτα στο φόρεμα για να ξεχωρίσουμε από το πλήθος
η λάμψη, πάντα φωτίζει ό,τι βρίσκεται εκτεθειμένο στο φως...
τα υπόλοιπα αντικείμενα που αφήνουμε πίσω από κουρτίνες και τοίχους
παραμένουν υπό σκιάν... ακόμη και κατά τις υψηλές θερμοκρασίες του πάθους...
hana

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Θα αντισταθώ...


Ήθελα μόνο να μας βλέπω με μάτια γελαστά
να ανταμώνουμε όπως πριν
κάτω στη θάλασσα
περιμένοντας το καράβι της υποδοχής!
Nα έρχονται οι αγαπημένοι
κι εμείς να στρώνουμε γιορτινό τραπέζι!
Mουσική, χορός, φωτογραφίες...
Να ψήνουμε κέικ
και να το μοιράζουμε στη γειτονιά...
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο η ευτυχία...
η πόρτα ανοιχτή και το παραθυρόφυλλο με την κουρτίνα τραβηγμένη...
Θα γυρίζω πίσω.
Θα επιστρέφω όσο η μνήμη επιτρέπει...
Ταξίδια του νου ανέξοδα
με τον εισπράκτορα να κρατά στα χέρια μόνο ένα μικρό απόκομμα
από όσα δεν πρόλαβα να ευχηθώ
και που τώρα στοιχειώνουν στα έγκατα του μέλλοντος που μου αφαίρεσαν βίαια.
Θα κατέβω πάλι στη θάλασσα
θα ταΐσω τους γλάρους με όσα ψίχουλα απόμειναν από το ψωμί που με χόρτασε
και θα χαιρετίσω τα καράβια του αποχωρισμού...
Θα αντισταθώ στην όποια φυγή,
θα αντισταθώ στο βοριά που θα φέρνει τα κύματα στην προκυμαία...
hana

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

όλος ο κόσμος είναι στο πλάι σου...


Όλες οι ευχές μου εκπληρώθηκαν
εκείνο το ξημέρωμα που μας βρήκε ενωμένους`
τότε που ο μικρός σου αναστεναγμός με έστειλε στο άπειρο με μιας...
Δεν σου το είπα ποτέ,
αλλά απ το φως των ματιών σου κρεμάστηκα!
Aυτή η αέναη κούνια είναι το γλυκό μου νανούρισμα...
Στο λέω πάλι και πάλι:
δεν υπάρχει τίποτα μακριά σου
κι όλος ο κόσμος είναι στο πλάι σου...
hana

Δεν απολογούμαι...


Δεν απολογούμαι για τις επιλογές μου σε κανέναν
Μόνη άνοιξα την πόρτα στο φως...
Έκλεισα μέσα σε κρύσταλλα κάθε δάκρυ και στόλισα τους καθρέφτες στο σαλόνι
Δες πως λαμπυρίζουν όταν ανάβουν τα λαμπιόνια...
Kάθε χαμόγελο που μου χάρισε έγινε το καινούργιο μου βλέμμα
και όλες μου οι λέξεις διέφυγαν στην καρδιά του
Για ποιο λόγο να απολογηθώ;
Που δεν υπέκυψα στην συνήθεια των δεσμών που με δύναμη με οδηγούσαν στο έρεβος;
Που βρήκα τη χαρά μέσα στα μάτια της μοναχικής του ύπαρξης;
Που τόλμησα να αγγίξω τον ουρανό μαζί του;
Όχι, δεν απολογούμαι...
Μόνο ζω...
hana

Να μη σταματάς!


Να μη σταματάς!
Να πηγαίνεις ανυπόμονα μπροστά,
χωρίς περιστροφές να δείχνεις το στήθος σου στον άνεμο...
Τι άλλο από το να προχωράς σου έχει μείνει;
Δε λέω να μη στρέφεις πίσω το κεφάλι,
μα ας είναι μόνο για τις αναμνήσεις
εκείνες που χρειάζονται
ως επένδυση στο μέλλον...
Τι άλλο από το να τραγουδάς καινούργια τραγούδια για την αγάπη;
Δε λέω να ξεχάσεις την κιθάρα,
μα ας είναι για τα τραγούδια της εφηβείας!
Μην ξεχάσεις ποτέ
το σημείο εκκίνησης!
Αυτό θα σε στείλει από τα σωστά περάσματα να συναντήσεις τα εκπληρωμένα σου όνειρα...
Ξέρω, οι αφαιρέσεις σε θλίβουν,
αλλά σκέψου, αν δεν ξεφορτωθείς τα άχρηστα
πώς θα πετάξεις στο όνειρο;
hana

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει


Όσο κι αν εκπαιδευτούμε στην αποδοχή της απώλειας
αυτή θα πονάει πάντα...
Κάθε ασθένεια φέρνει πόνο
αλλά κι ο συνεχόμενος πόνος γίνεται ασθένεια...
Οι πληγές από τις μικρές απώλειες είναι γρήγορα επουλώσιμες
Οι μεγάλες είναι που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα...
Κυρίως αυτές της καρδιάς...
hana
Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να 'ναι κούνια μας
δεν μπορείς να τα ΄χεις όλα
πρώτη φράση που μαθαίνουμε
Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ' αδέρφια μας
μάθε πλέον να μοιράζεσαι
έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε
Και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...
Και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...
Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα..........................................
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης,Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια


Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις.
Θανάσης Βέγγος ( κι ένα ευχαριστώ στη φίλη μου Κατερίνα ...)

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

μια ανάπαυλα...


μια μικρή ανάπαυλα...
λίγο να ξεκουραστεί η ψυχή
ο νους να σταθεί πάνω στο ασημένιο σύννεφο
κι ας φέρει μπόρα
τι να φοβηθώ από μια μπόρα;
ας ξεπλύνει τις ενοχές όσων παραστράτησαν
εκείνων που κινήθηκαν λοξά και ψάχνουν τώρα κουπαστή να κρατηθούν
εγώ δε φοβάμαι πια τις μπόρες...
hana

πόσο σ' αγαπώ...


Και στη λεκτική ή εξωλεκτική προτροπή....«να είσαι όπως θέλω και δε θα σε αφήσω ποτέ», αντιπαραβάλλω κάτι διαφορετικό ως προτροπή «να είσαι όπως θέλεις...δε σου εγγυώμαι ότι θα είμαι για σένα και στη συνέχεια, αλλά αν μείνω θα είναι αληθινό..και σε κάθε περίπτωση, αποδέχομαι αυτό που θέλεις να είσαι...είτε μείνω, είτε φύγω»..και αυτό θα πρέπει να είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι...και μόνο...

http://www.blogpsychiatryonline.com/2012/05/blog-post_11.html
Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, Χρήστος Κακουλίδης


Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Capital of Sorrow (Τα αρχικά της Θλίψης)


Jean Luc Godard's "Alphaville", ο ποιητής του σινεμά... σε ελεύθερη μετάφραση...
"H φωνή σου, τα ματια σου, τα χερια σου, τα χειλια σου,
Η σιωπη μας, τα λογια μας,
το φως που χανεται, το φως που επιστρεφει,
ενα χαμογελο μεταξύ μας.
Σε αναζητηση της γνωσης, παρακολουθησα τη νυχτα να γεννα τη μερα,
νομιζαμε οτι δεν αλλαζουμε.
Ω! αγαπημενη ολων, αγαπημενη του ενος,
το στομα σου σιωπηλα υποσχεται ευτυχία.
Πιο μακρια, πιο μακρια λεει το μισος
Πιο κοντα, πιο κοντα λεει η αγαπη.
Ενα χαδι μας οδηγει απο τη παιδικη ηλικια.
Προοδευτικα, αναγνωριζω την ανθρωπινη φορμα,
σαν διαλογο μεταξυ εραστων.
Η καρδια εχει ενα μονο στομα.
Ολα στην τυχη αφημενα, ολες οι λεξεις αβιαστες
Συναισθηματα χαμενα, ανδρες περιπλανομενοι στην πολη.
Ενα βλεμμα, μια λεξη... γιατι σε αγαπω
Ολα βρισκονται σε κίνηση...πρεπει να προχωρησουμε για να ζήσουμε
Στοχευσε ευθεια εμπρος προς αυτους που αγαπας.
Ερχομουν προς εσενα, αενεως κινουμενη προς το φως.
Αν χαμογελουσες, με αγκαλιαζε πιο τρυφερα.
Οι ακτινες απο τα χερια σου διατρυπουν την καταχνια.

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Eυρώ τιμής ή Ευρώ καταστροφής;


...Δεν θέλω να είμαι στο ευρώ… επαίτης, ξενιτεμένος, προδομένος, πουλημένος στους ξένους και τους “ντόπιους” κατακτητές χωρίς υπάρχοντα, χωρίς μέλλον, χωρίς πατρίδα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς περηφάνια. Να μη μου ανήκει ούτε καν το χώμα που έβαψαν με αίμα οι πρόγονοί μου…ενέχυρο κι αυτό μέσα σε κάποιο αγγλικό δίκαιο.
Τέτοιο ευρώ δεν το θέλω…χάρισμά σας.
Έτσι, αντί να θέτετε το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, γνωρίζοντας το τι θέλει ο κόσμος, να μας κοιτάξετε στα μάτια έστω για μια φορά και να μας πείτε για ποιο ευρώ μιλάτε...

...Βασικά πρέπει να γνωρίζετε τα εξής..Πάνω απ’ όλα και πάνω απ’ όλους..
Εγώ θέλω τη χώρα μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τα παιδιά μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τη ζωή μου…με ή χωρίς ευρώ
Ανάγερτος
http://anagertos.blogspot.com/2012/05/e.html

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Vrilissi | Το βριλήσσι: «Όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας»

Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα. Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο...
Καθώς λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.
Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!
Χρήστος Ελμάζης
Καθηγητά Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς.
Η έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό ανακαλυφθεί.
Μιλάμε για κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις. Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ βρούμε.
Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου...
Προσέξτε, δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι στις προσδοκίες τους.
Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.
Εκφραστής αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian, Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν».
Όπως καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα να εκφέρει άποψη.
Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;
Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας.
Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν;
Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.
Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;
Ακριβώς!
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;
Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.
Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.
Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.
Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;
Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).
Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.
Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.
Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.
Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.
Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.
Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.
«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό...
Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.
Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;
Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.
Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές...
Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix.
Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.
Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.
Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;
Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.
Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

τι βλέμμα


Τι βλέμμα σεισμογενές!
Τι βλέμμα που κλονίζει τα θεμέλια της έλξης!
Έτσι που να πέφτω κατευθείαν στην αγκαλιά σου.
Α, πόσο αναπαυτικά είναι...
Δεν την αλλάζω τούτη τη θέση.




Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται - Χρόνης Μίσσιος


Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα... Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; 'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ' την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό". Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας... Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ... Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο… Για να πάμε που; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατι; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Παίζουμε;

Με διάθεση παιχνιδιάρα σα σκανταλιά παιδική, μια τούμπα στον αέρα, μαζί με όλα όσα διακινδυνεύσαμε και μας περιμένουν ως εκκρεμότητες για διεκπεραίωση... Το παιχνίδι συνεχίζεται πάνω στα όρια που ξεπερνάμε, πάνω στις τετελεσμένες υποθήκες, πάνω στους δισταγμούς... αρκεί να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αθωότητα σε κείνο το ξεχασμένο ερώτημα: Παίζουμε;
hana

δεν σου το είπα ποτέ...

εσύ που μου έμαθες τα βήματα, δεν σου το είπα ποτέ... πλάι σου έγινα γυναίκα...
hana

στη δίνη της ανάσας σου...

















Ακυβέρνητος ο έρωτας
στη δίνη της ανάσας σου,
ψάχνει για λόγια
στα πελώρια κύματα.
Βυθίζεται ο λογισμός
στο χτυποκάρδι της καρίνας.
Δικός μου θα είσαι,
Δικιά μου θα μείνεις,
πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Ότι απέμεινε να δείχνει
πως είμαι ακόμα ζωντανός.
Τούτη την ώρα που η αλμύρα
νεκρώνει τη σκέψη, οι λέξεις
χαροπαλεύουν στην αγωνία.
Τέλος δεν έχει το μαρτύριο
του χαμού.
Τόσο κόκκινο πώς να τ’ αντέξεις!


ανάγερτος